Campertocht door Istrië – meer dan alleen strand

Dicht bij de Adriatische Zee

Nóg een stukje dichter bij zee en dan staat de camper perfect. Het uitzicht vanuit het raam aan de achterkant biedt rechtstreeks uitzicht op de stralend blauwe Adriatische Zee – alsof je vanuit je bed er direct in kunt springen. Daartussenin ligt alleen onze tuin met pijnbomen en een pergola, een barbecue en een stenen trap naar het water: net een privéstrand. En dit op een van de grotere campings met bijna 2000 plaatsen in Umag, meteen aan het begin van Kroatië. Maar nu is het rustig hier in het laagseizoen. We genieten van de ruimte en de kinderen springen op de fiets om het gebied op het gras langs de kust te verkennen. Het restaurant voor het avondeten is snel gevonden: een mooi wit houten huis met een veranda aan zee. En de midgetgolfbaan, speelzones, skateboardpaden en de boerenmarkt eveneens.

Hoe Kroatië is veranderd

Tijdens het ontbijt beloven we Mimi (8) en Helena (11) dat we hier snel weer terugkomen. Maar deze keer willen we nog iets verder doorrijden, want we hebben een trip gepland – door Istrië naar de Kvarnereilanden. Het doel: niet alleen de zee zien, maar meer te weten komen over hoe Kroatië in de afgelopen jaren is veranderd. Istrië staat nu bekend als een culinaire bestemming, dus vullen we onze campervoorraad aan met lekkernijen uit de regio. Via heuvelachtig landschap zoals in Toscane gaan we naar de boerderij Pino bij Baderna, waar Aleksandar Tidic ons zijn fruitige olijfolie laat proeven. “Soms praat ik met mijn bomen”, zegt hij tijdens de wandeling. Hij laat ons wilde asperges aan de kant van de weg zien, en laat ons proeven van honing, truffels en pršut-ham met wijn. Wie wil, kan meteen op de camperplaats van de boerderij overnachten.

Hangen aan het touw over de groene afgrond

We nemen liever de witte malvasia mee en rijden landinwaarts naar Pazin, waar je de natuur op een nieuwe manier beleeft: aan de zipline over de 100 meter diepe kloof van Pazincica. Verhalen over deze enorm met groen begroeide kloof fascineerden reeds Jules Verne: het is de scène van een spectaculaire ontsnapping van een romanheld. De tokkelbaan Pazin was oorspronkelijk alleen bedoeld als evenement voor een literatuurfestival, maar werd een populaire bestemming. Familie Kotter uit Olching stelt zich – in tegenstelling tot ons – dapper op: vader, dochter en moeder suizen na elkaar hangend aan het touw over de afgrond richting de oude stad. Exploitant Luka Labinjan wil de korte adrenalinestoot in de toekomst uitbreiden en ook abseilen, kloof- en grottentochten aanbieden.

Modern en antiek

We gaan terug naar de kust, naar Istrië’s hoofdstad Pula. We rijden naar de camping Stoja dicht bij de stad en zijn verrast over het natuurlijke karakter: op het rotsplateau zitten we voor de camper en kijken uit over zee, terwijl de kinderen klauteren op de kliffen en vrolijk gillen als een golf hen raakt. Vanaf de camping rijdt een bus in enkele minuten naar het Romeinse amfitheater. Maar Pula heeft ook nieuwe bezienswaardigheden: de kranen van het scheepswerfeiland Uljanik worden ‘s avonds verlicht en lijken dan op levende stalen reuzen in paars, groen en blauw.

Van Kaap Kamenjak naar de Safaribar

‘s Nachts klettert de regen op het dak van de camper en de wind wiegt ons in slaap, wat het grote bed achterin alleen maar gezelliger maakt. Tijdens het ontbijt op de klif schijnt de zon weer over het schilderachtige Kroatië met diepblauw water, lichtgrijze rotsen en groene pijnbomen. “Ons terras thuis is mooi”, zegt Helena, “maar dit is beter.” De volgende etappe is de overtreffende trap. We fietsen in het natuurpark Kaap Kamenjak door kleurrijke weilanden met gele brem, kijken uit over de turkooisblauwe baai en witte zeiljachten in de verte. Aan de zuidpunt van Istrië lokt de jungle: de Safaribar, ooit een paradijs voor mensen die eropuit wilden, nu een soort avonturenspeeltuin voor jong en oud. We zwieren rond in een houten draaimolen en klimmen op een uitkijkplatform dat op een reusachtig vogelnest lijkt. In het riet in de schaduw zien de barkrukken er aanlokkelijk uit. Of toch liever een slaapmutsje bij de kaap, met uitzicht tot aan de vuurtoren Porer?

Na de minicruise volgt een groots spektakel aan de kust

Druk, druk, druk. We willen immers vandaag nog de veerboot naar Cres halen. Die is gelukkig groter dan hij eruitziet vanaf de toegangsweg. Na de minicruise volgt tijdens het gouden uur het grote kustspektakel vanaf de weg over de bergkam Tramuntana met zijn imposante eiken, kastanjes en olijfbomen. Het ruikt naar kruiden, overal klimmen schapen rond en de vogels in de lucht zouden wel eens cirkelende gieren kunnen zijn. Hier is meteen duidelijk waarom Cres wordt beschouwd als het meest originele van de Kvarnereilanden. Dat betekent niet dat het hier een dooie boel is: plaatsen op de eerste rij op de camping Kovačine zijn in het hoogseizoen 2 jaar van tevoren volgeboekt. Dat begrijpen we goed als we daar onder de volle maan op de kademuur zitten. Aan de rechterkant ligt het langgerekte kiezelstrand, naar links fietsen we in een paar minuten over de boulevard naar de havenstad Cres en eten we geweldige inktvis, gevuld met kaas van het eiland.

Opwindend hoog de lucht in naar Lubenice

Regionaal en duurzaam is ook het motto op camping Kovačine, waar de eco-manager ons waterbesparingstechnieken en het oplaadstation voor elektrische auto’s laat zien. En tips voor uitstapjes in de omgeving, zoals naar Lubenice, een oud dorp op een iconische locatie 378 meter boven de zeespiegel. We trotseren de rit omhoog met de camper, wat een kleine relatiecrisis oplevert. Daniel manoeuvreert met groeiend enthousiasme tussen de stenen muren op de steeds nauwer wordende weg, ziet manoeuvres bij tegenliggers als een sportieve uitdaging en snapt niets van mijn angstzweet. De volgende keer loop ik wel of vaar ik met de boot naar het tropische strand onder het dorp. Maar het blijkt het allemaal waard.

Deels vervallen, deels gerenoveerd is de fortstad magisch, met schaduwrijke pleinen omzoomd door vijgenbomen. Precies hiervoor keerde Bruna Muskardin terug uit de grote stad Rijeka, naar het nest (letterlijk!) waarin ze opgroeide. Nu runt de vrouw met stoer kort haar in de zomer een kroeg op het kerkplein met geweldig uitzicht, en voelt zich wanneer ze gasten ontvangt als de Koningin van Lubenice. Een Californiër vertelt enthousiast dat de weg hierheen hem aan Big Sur deed denken, de adembenemend mooie kuststrook tussen San Francisco en Los Angeles.

Voor het slapengaan lezen we nog het mysterieuze verhaal van de Griekse atleet Apoxyomenos, bijna 2000 jaar oud en van brons, die een duiker in 1996 op de zeebodem bij Lošinj vond. Deze kostbare schat bracht zijn ontdekker geen geluk, hij stierf onder onduidelijke omstandigheden. De figuur heeft na een tour door grote musea nu een thuis in het gerestaureerde Kvarnerpaleis in Mali Lošinj. Moderne architectuur in lichtblauw en interactieve technologie maken nieuwsgierig naar deze goed bewaarde superster, die in een spierwitte kamer wordt gepresenteerd. De atleet moet natuurlijk ook een boegbeeld zijn voor het eiland met het gezonde klimaat: zelfs de Habsburgers bouwden villa’s in de groene Čikatbaai, die nu met camping Čikat ook een camping met een ademrevalidatieprogramma en een waterpark biedt.

Geluk is… als dertig dolfijnen voor je boot verschijnen

Onze dochters hebben andere favorieten: dolfijnen. We gaan naar Veli Lošinj, naar het onderzoekscentrum Blue World, waar marinebioloog Matea Zekan alle vragen van kinderen beantwoordt en met een digitaal geheugenspelletje laat zien hoe wetenschappers de zeezoogdieren aan de hand van hun vinnen onderscheiden.

Dan beginnen we aan de boottocht en wachten we vol spanning. Onderzoekers op een schip voor ons wijzen onze schipper op een school vissen die meerdere dolfijnengroepen aantrekt: ze komen samen voor de lunch. Bij spiegelglad water bewonderen we ten slotte ongeveer dertig dolfijnen – vanaf een afstand van 50 meter, om de dieren niet te storen. Mimi en Heli kunnen hun geluk nauwelijks op, dat zal ze nog lang heugen.

Terwijl onze boot terugkeert, vertelt schipper Karlo Asl over de bescheiden beginjaren van het dolfijnenproject, dat hij 17 jaar geleden mede-oprichtte. En over grote plannen voor een zeecentrum in de oude havenfaciliteiten op Lošinj. “Nu is dat het eiland van de dolfijnen geworden”, zegt hij trots.

Glamping als stijlvolle afsluiter

Jungle, dolfijnen – wat staat ons op het volgende eiland nog te wachten? Glamping! We luieren in het verwarmde infinity-zwembad van het Krk Premium Camping Resort, de meisjes roetsjen van de waterglijbanen. Zelfs de afwas doe je hier omringd door de luxe van licht natuursteen en met uitzicht op zee. Naar de stad Krk leidt aanvankelijk een klein pad door het groene oerwoud van de baai, dat later uitgroeit tot een boulevard. We eten een ijsje aan de haven onder een afdakje en kijken naar het vasteland, waar verder naar het zuiden de kliffen van Velebit oprijzen. “Daar werden Winnetou-films gedraaid”, merk ik verstandig op. “Echt?”, vraagt Heli, “dan moeten we daar ook eens heen!”

Fotos: Daniel Biskup